15 чэрвеня 1947
Максім Танк
Відаць, даведаўшыся пра надзвычайную падзею ў нашай сям’і, П. К. Панамарэнка прыслаў прыданае для нашых малышак – два канверты распашонак, пялёнак і для кармлення бутэлечкі з такімі прыгожымі соскамі, што, здаецца, сам смактаў бы з іх. Дзе яму ўдалося гэта раздабыць? Не нарадуемся, як прыбралі малышак.
Званілі з Саюза пісьменнікаў, каб я і Янка Маўр прыйшлі за нейкімі талонамі, па якіх зможам атрымаць тканіны. Адным словам, памалу пачынаем сёе-тое набываць, хоць яшчэ і з прадуктамі, і з грашамі – скупа. Відаць, з пяром, як і з плугам, не размахнешся, дай, божа, звесці канцы з канцамі.
Сёння начавалі ў нас мае пількаўшчане. Прыехалі на рынак. Скардзіліся, што ніяк пасля вайны не могуць наладзіць свайго жыцця. Вось тут і пішы бадзёрыя творы пра сучаснасць! Пасля I. Сілёнэ ўзяўся за I. Бабеля. Памаліўшыся патрону перакладчыкаў святому Гераніму, вазьмуся за знаёмых мне вільнючыкоў-«жагарыстаў» Т. Буйніцкага, Е. Путраманта, Ч. Мілаша...
Усё больш крытычна адношуся да сучаснай нашай паэзіі. Пакуль што найболыд абнадзейваюць А. Куляшоў і П. Панчанка. Цікава, што чакае нас за небасхіламі іх паэзіі?