Сустрэў Я. Коласа. Крытыкаваў ён Пімена за ўпадніцкі настрой і мяне за верш «Апала зорка». А сам жа пасля смерці М. Д. пісаў: «Адзін, як воўк...». Хацеў я спытаць: «Як у сацыялістычным грамадстве, нат пасля страты дарагога табе чалавека, можна адчуваць сябе такім адзінокім?» Відаць, у разгар кампаніі супроць песімізму ў паэзіі, нехта мяне з Піменам яму падаткнуў для даклада. Бо нават П. Броўка прызнаваўся ў сваіх грахах. Ну а П. Глебка, як заўсёды ў такіх выпадках, гаварыў: «Вось цяпер мне ясна, як трэба пісаць...». Але мінаў час, і зноў на яго, як і на многіх з нас, наступала творчае зацямненне.