Ганна Шакель: «Разаб'е бэз вокны»

Разаб'е бэз вокны

кулаком гронкі,

прылепіцца да шкла

усмешлівымі шчупальцамі.

Будуць бэзавай

камерай мае пакоі:

душыся

вясной,

здыхай,

альбо пакахай

і дыхай.

Над брукаванкай звонкай

няўжо ты забыўся, бэз,

на вужоў

гадаў-гаспадароў,

карона якіх сонцам

крыжоў нашых стала?

Ці ты забыўся, бэз,

на песні

Забэйды-Суміцкага,

што за вушамі

прыёмніка

суніцамі

трашчалі?

Бэз!

Шапчы шыбам вершы

чацвера вуснымі ратамі,

калышы шыбы

пяшчотнай калыханкай.

Ліловымі вочкамі

заплюшчы вокны мае,

і буду спаць

пачышчанай рыбай,

бы перламутравую луску

прадаўшы.