28 жніўня 1965
Уладзімір Караткевіч
Пэўна, досыць з мяне і таго шчасця, якое ў мяне ёсць, тых рэдкіх яго імгненняў, якія мне дадзены, і імкнення да лепшага, якое ўва мне ўвесь час жыве.
Але мне мала гэтага, мала, мала. Я свядома скараціў бы сваё жыццё, абы мець больш і жыць паўней.
А ўрэшце, хай будзе, што паложана лёсам, нават горшае. Не трэба, не варта наракаць.