Быў на кірмашы. На «таўкучцы». Пайшоў у надзеі што-небудзь купіць. Купіў шкарпэткі за 300 рублёў. Грошай у мяне засталося зусім мала. Цэны на тавары страшэнныя. Жанчына прадае світэр. «Колькі?» — «Тры»,— коратка адказвае яна, i я здагадацца не магу — тры сотні ці тры тысячы. Я доўга хадзіў вакол, не адважваючыся паказадь такую сваю непрактычнасць, пакуль даведаўся, што світэр каштуе тры тысячы. Дзед з сівеючай бародкай, у чорнай вушанцы, з лапцямі пад пахай. «Што прадаеш?» — пытаецца пажылая дзябёлая жанчына з кошыкам у руцэ. «Сябе прадаю»,— жартуе дзед. «Ды каму ты, стары чорт, патрэбны. Я i то такога старога дарма не ўзяла б. Ужо калі браць, дык маладога, такога»,— яна паказвае на мяне. «Чаму толькі адну пальчатку прадаеце?» — спытаў я адну жанчыну. «Ранетых многа, бязрукіх, а нашто ранетаму, у якога адна рука, дзве пальчаткі?»

Я аддаў гімнасцёрку памыць. Апрануў чырвоную тбіліскую футболку. Каўнер шыняля зашпіліў, каб не былі відаць адкрытыя грудзі. У дзённай штурханіне я забыўся пра гэта. Увайшоў у цырульню, пагаліцца, расшпіліў шынель, i мароз прабег па скуры. Толькі цяпер успомніў, але было позна, на мяне глядзелі. Я распрануўся i сказаў: «Не магу насіць гімнасцёркі, рана баліць». Не ведаю, як смешна я выглядаў збоку ў футболцы ў такую пару... Мне трэба купіць хоць бы пару бялізны на змену. З гэтага пачнём. Вясёлае жыццё.