Зноў насілі ваду і вучыліся капаць акопы, хоць пасля поснага і вадзяністага баршчу не хоча слухаць лапата, якой дзяўбём прамерзлую зямлю.

Неспадзявана дзяжурны паклікаў мяне ў штаб, дзе я даведаўся, што галоўнае палітупраўленне выклікае мяне ў Маскву. Вечарам удалося неяк уладкавацца на санітарны цягнік і зноў крануцца ў дарогу – на стрэчу невядомым вятрам, прыгодам, грамавым падзеям вайны.