20 April 1942, Ivan Mielež | Wir.by

20 April 1942

Ivan Mielež

Ivan Mielež

Прайшло больш за палавіну вясны. Ужо на дварэ цяплей, чым у пакоі апоўдні. Мы прыслухоўваемся да подыху франтавога жыцця.

Радыё паведамляе, што на фронце нічога істотнага не адбылося. A побач паведамленні аб тым, што знішчана на адным участку больш за паўтары тысячы немцаў. Часам колькасць знішчаных за дзень самалётаў дасягае сотні. На фронце цяпер, вядома, гарачыя дзянёчкі. З лістоў, што прыйшлі сюды з фронту, мы даведаліся аб нямецкім наступленні ў раёне Дэбальцава. Цяжка давялося, ледзь утрымалі, але затое ўсё поле ўслалі нямецкімі трупамі. Таму я веру словам палоннага, які сказаў, што шуміха пра веснавое наступленне выклікае ў ix толькі трывогу. Яны ведаюць цяпер, у што абыходзіцца кожны крок наперад.

З мінулага выпуску многіх нашых хлопцаў ужо раніла. Ёсць забітыя. Аб гэтым пісалі таварышам. Якая туманная далеч наперадзе, нічога не ўбачыш.

Адно я цвёрда ведаю – нас не перамогуць. Такую вялікую i храбрую армію, якая поўна рашучасці i настойлівасці, нельга перамагчы. Цікавыя дні перажывае заграніца. У Англіі i Амерыцы ўсё больш кажуць пра адкрыццё другога фронту. Капітуляцыя Петэна – яшчэ напальвае становішча. Што гэта будзе?

Хутка мы раз'едземся. За мінулы час мы прывыклі адзін да аднаго, пасябравалі. З кім будзем потым дзяліць франтавыя трывогі, успамінаць пра гэтыя дні?

Мне падабаецца наша камандаванне тут. Больш за ўсіх любяць у нас Красніцкага. Ён ведае дарогі да сэрца. З курсантамі ён гаворыць заўсёды ў сяброўскім, часта жартаўлівым тоне. У рабоце ён чулы, далікатны, спагадлівы. Раіўся ён многа i ca мной, i з хлопцамі. З думкамі нашымі заўсёды лічыцца, сам дапамагае парадамі. Самае добрае ў яго тое, што ён, калі i папракае байца, то з нейкай лагоднай мяккасцю. Папракаючы, падбадзёрыць, падвяселіць. У горад адпускае больш за ўсіх, няхай пацешацца, пакуль на курсах. Ніколі не крычыць, a цярпліва расказвае. Наогул, я адчуваю сябе добра i з іншымі камандзірамі.

Работа ў нас ідзе дружна – «узаемадзеянне» добрае. Надзялюеў заўсёды ідзе насустрач, дае прастор, ёсць дзе разгарнуць плечы. Ёсць у яго адна вельмі добрая рыса: гаварыць заўсёды адкрыта, шчыра. Ён заўсёды дае дакладныя адказы. З Шышкіным адносіны ў нас таксама сталі самыя добрыя. Ва ўсякім разе, я адчуваю, што ён мяне цяпер цэніць, паважае. У прыклад Марозава, як гэта было спачатку, ён мне цяпер не ставіць. Працуем дружна, i справа ў нас кіпіць.