14 лютага святкуем народзіны Міхася Стральцова. Тузін вершаў для закаханых і самотных, адважных і разгубленых — для кожнага з нас.

Беларусь

Паэт, празаік, літаратуразнаўца – аднолькава геніяльны ў кожнай іпастасі. Прадстаўнік "філалагічнага пакалення", якое з яго лёгкай рукі сталі зваць "сенам на асфальце". Уважлівы і тонкі даследчык двух Максімаў – Багдановіча і Гарэцкага.

Міхась Стральцоў

1937–1987

Літаратура

Паэзія

1960-я

Міхась Стральцоў. 12 вершаў

Май Данцыг  – беларускі мастак, які не толькі па-іншаму яскрава і манументальна заявіў пра Мінск, але і стварыў на палотнах сваю, асаблівую рэальнасць.

Нацыянальны мастацкі музей

Мінск

СССР

Беларускі мастак-шасцідзясятнік, вядомы сваімі манументальнымі палотнамі пра Мінск.

Май Данцыг

(1930-2017)

Жывапіс

XX стагоддзе

Знята пры тэхнічнай падтрымцы партала Ethno.by 

Маладыя мастакі, які прыйшлі ў савецкае і беларускае мастацтва, кардынальна адрозніваліся ад сваіх папярэднікаў. Сапраўдныя бунтары, яны з аднаго боку, хацелі разбурыць традыцыю, якая склалася да гэтага, з іншага — былі вымушаныя заставацца ў межах сацрэалізму.

Май Данцыг здолеў па-новаму зірнуць на тэмы, характэрныя для таго перыяду, і зрабіць пейзаж, які лічыўся другасным жанрам, такім жа значным, як і жанр сюжэтна-тэматычнай карціны. 

Нерэальны, але пераканаўчы ракурс, насычаны каларыт, калаж  — у карціне «Мой горад старажытны, малады» (1972), якая зрабілася візітоўкай Мінска, адлюстраваныя ўсе тыя прыёмы, якія дазваляюць творчасці Мая Данцыга заставацца актуальнай і сёння. 

Май Данцыг і яго Мінск

Хто і пра што здымаў кіно ў Беларусі? Гісторыя ад першых карцін маладой краіны да нашых часоў. Частка першая: 1926–1945 гады.


Зараджэнне: Прастытутка і Свінапас 

Глядзім, што адбываецца з беларускім кіно пасля вайны. Першы каляровы фільм, «‎Паўлінка»‎ па-руску і хто ўсё ж такі смяецца апошнім.

Партызаны. Паравозы. Рабінзоны

Упарты Колас, экранізацыі Быкава і Караткевіч, які грае татарына ва ўласным фільме.

Эпоха экранізацый

Пра тое, як эпоха застою паўплывала на экранізацыі твораў Купалы і Быкава, і пры чым тут Заходні Берлін

Канец прыўкраснай эпохі

Працягваем сачыць за беларускім кіно і за яго сувязямі з літаратурай. Мінскае падполле, самы спусташальны фільм пра зло і першы савецкі містычны трылер. 

Канец сямідзясятых

Экранізацыя знакамітага рамана-эпапеі альбо 15 гадзін пра людзей і балота

Палеская хроніка

Дэкаданс васьмідзясятых, кіно на беларускай мове і яшчэ адна спроба экранізаваць Караткевіча

Перабудова

Апошняя частка цыкла: распавядаем пра два спрэчныя фільмы на забароненыя раней тэмы

Дзевяностыя

Беларускае кіно

БССР

Беларускі паэт, драматург, перакладчык, класік беларускай літаратуры, адзін з заснавальнікаў новай беларускай літаратуры і літаратурнай мовы. Сапраўднае імя – Іван Луцэвіч.

Янка Купала

1882–1942

Беларускі паэт, празаік, драматург, крытык, публіцыст, перакладчык, педагог, грамадскі дзеяч. Класік беларускай літаратуры, адзін з заснавальнікаў сучаснай беларускай літаратуры і літаратурнай мовы. Сапраўднае імя – Канстанцін Міцкевіч.

Якуб Колас

1882–1956

Беларускі экзістэнцыяліст, сумленне нацыі

Васіль Быкаў

1924–2003

Уладзімір Караткевіч

(1930–1984)

Кіно

Шасцідзясятыя гады ХХ ст. сталі ключавымі ў пасляваенным развіцці беларускага кінематографа. Менавіта гэта дзесяцігоддзе адзначана прыходам новага пакалення беларускіх кінатворцаў, якіх па аналогіі з літаратарамі называюць 

 Да іх адносяцца В. Тураў, Р. Віктараў, Б. Сцяпанаў, І. Дабралюбаў, В. Чацверыкоў, Я. Ігнацьеў і інш. Гэта пакаленне імкнулася да адлюстравання ў карцінах сучаснасці, арыентуючыся на густ і ўспрыманне актуальнага гледача.

Адной з самых паспяховых карцін беларускай кінематаграфіі стала экранізацыя эпічнай трылогіі Якуба Коласа «‎На ростанях». Стварэннем кінадылогіі 

«Першыя выпрабаванні»

 (1960, 1961) па матывах твора заняўся знаны рэжысёр Уладзімір Корш-Саблін, аўтар карцін «У агні народжаная», «Першы ўзвод», «Шукальнікі шчасця», «Канстанцін Заслонаў», «Масква-Генуя».

Кадр з фільма «Першыя выпрабаванні». Лабановіч (у цэнтры) – Э. Ізотаў, Есып (справа) – А. Ільінскі

Шырокі часавы і прасторавы ахоп трылогіі, адсутнасць акрэсленага сюжэту – усё супярэчыла канонам кінавытворчасці, замінала дасягнуць вострасюжэтнасці. Калі б не ўпартасць паэтаў Аркадзя Куляшова і Максіма Лужаніна, раман народнага пісьменніка БССР так ніколі і не знайшоў бы свайго месца ў кінематографе. Да таго ж экранізацыя была праблематычнай і праз нежаданне аўтара «перасаджваць дрэва з разгалінаванымі каранямі на іншую глебу». Напрыклад, на экранізацыю паэмы «Рыбакова хата» Колас наогул не даў згоды. Пасля смерці пісьменніка ў 1956 г. яго сын, Даніла Міцкевіч, афіцыйным лістом у кінастудыю «Беларусьфільм» дазволіў здымаць фільм па матывах трылогіі.

Экранізацыя поўнілася аўтарскімі адступленнямі ад літаратурнага твора, якія некаторыя крытыкі характарызавалі як «недазволеныя свавольствы». Усё гэта рабілася дзеля адаптацыі занадта нелінейнага, аб’ёмнага рамана да кінаформы. Так, звышідэяй карціны стала дэманстрацыя росту самасвядомасці сельскай інтэлігенцыі пад уплывам рэвалюцыйных ідэй, таму Лабановіч мэтанакіравана «падштурхоўваецца» да збліжэння з сацыял-дэмакратызмам. Псіхалагізм арыгіналу наўмысна парушаецца і ў любоўнай лініі пратаганіста: кінематаграфічны Лабановіч, напрыклад, уступае ў фіктыўны шлюб з настаўніцай Андросавай, пазней закладае яе хату на патрэбы рэвалюцыі, а ў апошняй сцэне яны разам «становяцца на шлях рэвалюцыйнай дзейнасці». Такая ператрактоўка сюжэтных ліній рамана «На ростанях» выклікала абурэнне беларускіх літаратуразнаўцаў.

Кадр з фільма «Цераз могілкі» 

Дзве розныя па літаратурнай аснове і мастацкіх прынцыпах пастаноўкі ажыццявіў у 1960-я гг. рэжысёр Віктар Тураў. У 1965 г. ён выпусціў сваю дэбютную стужку 

 паводле аднайменнай аповесці пісьменніка і кінадраматурга Паўла Ніліна (1908–1981), прысвечанай самаахвярным беларускім падлеткам-партызанам.

Больш шырока стан людзей, што зведалі нямецкую акупацыйную ўладу, Тураў паказаў у экранізацыі дылогіі Алеся Адамовіча (1927–1994) «Вайна пад стрэхамі» і «Сыны ідуць у бой», якая атрымала агульную назву 

. Фільм, як і раман, пачынаецца з даволі вядомага эпіграфа, прысвечанага маці пісьменніка: «У вайны не жаночае аблічча».

Творы Васіля Быкава ў плане візуальнага ўвасаблення выявіліліся самымі няпростымі для кінематаграфістаў. Мала было механічна праілюстраваць фабулу, трэба было знайсці спосаб прадставіць на экране ўнутраныя маналогі, што патрабавала вялікага мастацкага досведу. Толькі ў савецкі час па творах пісьменніка было створана 

 11 з іх экранізавана на «Беларусьфільме», астатнія на цэнтральных студыях кшталту «Масфільма» і «Ленфільма».

Кадр з фільма «Трэцяя ракета» 

Дэбютнай экранізацыяй Быкава стала карціна 

 (1963) рэжысёра Р. Віктарава паводле аднайменнай аповесці. Сцэнарыстам фільма выступіў сам пісьменнік. Думка пра невыноснасць, амаральнасць вайны працінае ўсю стужку, як, зрэшты, і ўсе экранізацыі твораў Быкава, асабліва фільм «Пастка» (1966) рэжысёра Л. Мартынюка і міні-серыял «Доўгія вёрсты вайны» (1975) рэжысёра А. Карпава.

Кадр з фільма «Жыццё і ўзнясенне Юрася Братчыка» (дзве эпізадычныя ролі – ксяндза і татарына – сыграў сам аўтар рамана)

Спрабавалі экранізаваць і Уладзіміра Караткевіча. Першыя спробы – дзве кароткаметражныя карціны: «Сведкі вечнасці» (1964) рэжысёра А. Забалоцкага пра дубоў-асілкаў і «Памяць каменю» (1966) рэжысёраў В. Нікалаева і Ю. Цвяткова пра помнікі дойлідства як неад’емную частку памяці. Але іх з нацяжкай можна назваць экранізацыямі твораў, гэта хутчэй кінанарысы.

Адцэнзураваны і моцна скарочаны, фільм так і не дайшоў да гледачоў. Толькі ў 1989 г. ён быў рэабілітаваны і рэкамендаваны для паказу ўжо з першапачатковай назвай – 

«Хрыстос прызямліўся ў Гародні».

Гістарычнасць сюжэтных падзей цікавіла кінастваральнікаў менш, чым узнаўленне фарсавага відовішча на экране, таму твор, набліжаны да сучаснасці, выклікаў жорсткае незадавальненне як партыі, так і крытыкаў. Адам Мальдзіс у сваёй кнізе «Жыццё і ўзнясенне Уладзіміра Караткевіча» адзначае:

Паэт, празаік, перакладчык, мовазнаўца, які на 27 гадоў быў выкраслены з літаратуры. 


Беларускі паэт, празаік, перакладчык, мовазнаўца і літаратурны крытык.

Уладзімір Дубоўка

1900–1976

1930-я

1920-я

Калі ўзнікне ідэя зняць беларускі нацыянальны блокбастар, героем гэтай стужкі стане Уладзімір Дубоўка. Напэўна, больш адпаведнай асобы ў нас на сёння няма. Дубоўка – класік айчыннай літаратуры, паэт, празаік, перакладчык, мовазнаўца. Але пра мовазнаўцаў не здымаюць фільмы.

Уладзімір Дубоўка. 1925 год.

Ён меў незвычайны лёс: хлопец з падвіленскай вёскі Манькавічы, апынуўшыся ў Маскве, стаў студэнтам Вышэйшага літаратурна-мастацкага інстытута імя Валерыя Брусава, пасля сакратаром кабінета паэтыкі пры ім, быў улюбёным вучнем Брусава. Дубоўка быў супрацоўнікам першага пастпрэдства БССР пры ўрадзе РСФСР, 10 гадоў адпрацаваў у Крамлі, ва ўрадавых кабінетах.

З 1930 года Уладзімір Дубоўка быў выключаны з гісторыі літаратуры на 27 гадоў. Ён мае чатыры судовыя выракі, тры высылкі, адзін лагерны тэрмін. Гэта адзіны з паэтаў свету, які пасля такой паўзы вяртаецца ў літаратуру. Прычым вяртаецца ў літаратурны авангард чалавекам, які, маючы амаль 60 гадоў, здольны заняць у літаратуры першае месца. Вяртаецца і перакладае санеты Шэкспіра.

Уладзімір Дубоўка стаў легендай яшчэ пры жыцці. Напрыканцы 1950-х гадоў, калі ён вяртаўся, па ўсім Менску ішла пагалоска: «Дубоўка вярнуўся!». З тых, каго выслалі ў 1930-х, вярнуўся толькі Дубоўка, застаўшыся незламаным. Гэта было вельмі важна, таму што у 1930-я гады менавіта Дубоўка быў паэтам, які фарміраваў літаратурны трэнд, абагульняў папярэдніх літаратараў і распачынаў новую эпоху. Янка Купала аднойчы публічна сказаў яму, маладому на той момант паэту: «Ты – Пушкін, я перад табой толькі Дзяржавін».

Кнігі Дубоўкі былі знішчаныя з бібліятэк, у тым ліку і прыватных, ліквідаваныя са школ. Людзі баяліся хаваць у сябе зборнікі Дубоўкі. Датуль яго кнігі былі амаль у кожным доме, бо папулярнасць Дубоўкі сярод беларускіх чытачоў можна параўнаць з папулярнасцю Ясеніна ў Расіі.

Нягледзячы на 27 гадоў, праведзеных у пакутах, у маўчанні, ва ўмовах, у якіх шмат людзей зламалася, Дубоўка застаўся чалавекам найвышэйшых маральных якасцяў. Гэта амаль адзіны беларускі паэт таго часу, якому немагчыма прад’явіць абвінавачванняў. Дубоўка пад катаваннямі не напісаў ніводнага даносу, паклёпу, ніводнага слова, якое магло б каму-небудзь пашкодзіць. Хаця ў яго былі ворагі, людзі, якіх ён вельмі не любіў, да якіх ставіўся без павагі. Напрыклад, вельмі складанымі былі адносіны з Цішкам Гартным. І калі Гартнага пераследавалі падчас судовага працэсу 1937 года, у Дубоўкі папрасілі напісаць на яго якую-небудзь паперу. Але Дубоўка адмовіўся, хаця ведаў, якія наступствы магло мець такое рашэнне.

Уладзімір Дубоўка з сынам Альгердам і маці ў высылцы ў Чабаксарах. 1935 год.

Лагерны тэрмін Дубоўкі доўжыўся дзесяць гадоў – з 1937 па 1947. Гэта былі самыя страшныя гады ў сталінскіх лагерах, бо з пачаткам вайны ў 1941 годзе зэкаў перасталі карміць, яны павінны былі самі здабываць сабе ежу. Людзі, якія былі з Дубоўкам у лагеры ў Бірабіджане, казалі, што побач з ім лёгка было застацца чалавекам, таму што ён патрабаваў, напрыклад, чысціць зубы кожную раніцу. Умывацца. Мыць рукі. Заставацца чалавекам нават у дробязях.

Перажыты лёс адлюстраваны ў паэзіі Дубоўкі. Чытаць вершы можна па-рознаму, маючы пры гэтым розныя мэты. Але калі гаворка ідзе пра тое, што мы як нацыя павінны мець унутраны стрыжань, падмурак, на якім мы стаім, нейкую зямлю пад нагамі, то гэтай цвёрдай зямлёй, якая ніколі не здрадзіць, можна назваць творчасць Уладзіміра Дубоўкі.