Апісанне першага эпізода падкаста Спіс на лета

Спіс на лета ТЭСТТЭСТ

Каханенькія-родненькія, пачынаем наш падкаст «Спіс на лета» выпускам пра Янку Купалу! 
Выкладчыца Марына Казлоўская і паэтка Даша Бялькевіч абмяркоўваюць самыя важныя п'есы Купалы,  які паказаў усім, як трэба пісаць вусцішныя камедыі і як смяяцца падчас катастроф, і хочуць перачытаць «Раскіданае гняздо» з прафесійным псіхолагам. А яшчэ разважаюць пра дом, крыху кпяць са шляхецкага гонару і тлумачаць, пры чым тут батлейка.

Янка Купала як стваральнік беларускага тэатра

Макабрычныя танцы і надрыўная музыка сто трыццаць год таму, водгулле якой чуем і сёння: выкладчыца Марына Казлоўская і паэтка Даша Бялькевіч размаўляюць пра чалавека, які першым зайграў на гэтай адчайнай дудцы. 
Францішак Багушэвіч даў голас людзям без імя, але сам схаваўся пад чужымі, стаўшы Мацеем Бурачком і Сымонам Рэўкам з-пад Барысава. У гэтым падкасце гісторыя галоўнага адваката і псіхатэрапеўта беларускай літаратуры, які ў маладосці страціў усё, уключна з краінай, стаў паэтам у 50, заклаў матрыцу нацыянальнай літаратуры і ўрэшце перамог, без надзеі спадзеючыся.

У падкасце вы пачуеце фрагмент верша Вальжыны Морт «Беларуская мова» з аўдыякнігі «Музыка саранчы», гукарэжысёр — Дзмітры Дзмітрыеў.

Францішак Багушэвіч, які задаў саўндтрэк беларускай літаратуры

Ці Адам Міцкевіч – «наш», а Святлана Алексеевіч і Францыск Скарына – беларускія пісьменнікі? А Саша Філіпенка і Мікола Гусоўкі? І пры чым тут Рымская імперыя?
Выкладчыца Марына Казлоўская і паэтка Дар’я Бялькевіч абмяркоўваюць гэта ў новым падкасце пра Вінцэнта Дуніна-Марцінкевіча.
Пісьменнік і дзеяч, чыя біяграфія вартая асобнага серыялу: махлярства, старажытны дацкі герб, разбор шляхты, падробка дакументаў, зняволенне, прыгонны тэатр, паўстанне, першая беларуская опера і, вядома, Менск. 
 Як так атрымалася, што беларускі тэатр пачаўся са стэндапу? Чаму Вінцэнт Дунін-Марцінкевіч – ніякі не Дунін, а «Пінская шляхта» – не пінская і не шляхта?  І хто насамрэч напісаў гэтую смешную і з'едлівую п'есу, галоўны герой якой – страх?
Слухайце ў новым выпуску падкасту «Спіс на лета».

Вінцэнт Дунін-Марцінкевіч і тэатральны стэндап

Самы любімы беларускі паэт, такі блізкі сучаснаму чытачу: жыццё ў горадзе, вывучаная беларуская мова, добрая адукацыя. Максім Багдановіч – культавы творца, з якога пачалося наступнае пакаленне «Узвышша», аўтар першых верлібраў і трыялетаў, «Пагоні» і ціхіх імпрэсіяністычных вершаў, перакладчык Верлена і Гарацыя.
Выкладчыца Марына Казлоўская і паэтка Дар’я Бялькевіч размаўляюць пра жыццё Максіма  Багдановіча, чытаюць шмат добрай паэзіі і задаюцца пытаннем, чаму хацеў навучыць нас аўтар, а Поль Верлен – французскіх дзяцей. 

Максім Багдановіч як самы любімы паэт

Беларуская кніжка, з якой пра нас даведаюцца іншапланетнікі, ода кожнай травінцы і кожнаму возеру, вяртанне ў свет дзяцінства і аповед пра страчаны рай. «Новая зямля» — паэма, у якой Якуб Колас апісвае гарманічнае прыгожае жыццё і стварае Беларусь, у якой хочацца быць і атрымліваць асалоду ад працы і існавання ў гэтым свеце. 
Другая паэма, пра якую Марына Казлоўская і Дар’я Бялькевіч размаўляюць у гэтым выпуску — «Сымон-музыка». Гэта паэма-казка пра шлях мастака і ролю мастацтва, якая ратуе самога Коласа ад дэпрэсіі і якая нібы скончваецца добра, але ў трэцяй рэдакцыі. 
Галоўнае пытанне гэтага выпуску — ці ёсць у раі квас. Таксама раім слухаць выпуск добра пад’еўшы ці смажачы блінцы раніцай у нядзельку.

Якуб Колас і страчаны рай

«Пошукі будучыні» і «Млечны шлях» — раманы, створаныя пісьменнікам, якому пасля трыццатых ужо няма чаго  баяцца. Шматмерныя, стылістычна дасканалыя тэксты, напісаныя ў час вайны, у невядомасці, калі яна скончыцца, дзе аўтар правярае людзей на чалавечнасць, незалежна ад боку, які яны займаюць. Дар'я Бялькевіч і Марына Казлоўская размаўляюць пра Кузьму Чорнага і пра тое, чаму беларусы такія, якія ёсць, як на нас паўплывала мінулае стагоддзе і як магчыма пісаць  раманы ўсляпую. А яшчэ пра радасць, памяць і чалавечнасць.
Самы сур'ёзны выпуск падкасту «Спіс на лета».

Кузьма Чорны і беларускі народны постапакаліпcіс

«Хаты былі на востраве. Востраў гэты, праўда, не кожны прызнаў бы за востраў — аб яго не плёскаліся ні марскія, ні нават азёрныя хвалі. Навокал адно гніла куп’істая дрыгва ды моклі панурыя лясы». 
У гэтым выпуску падкаста выкладчыца Марына Казлоўская і паэтка Дар'я Бялькевіч размаўляюць пра галоўны тэкст Івана Мележа. «Людзі на балоце» — гэта серыял пра каханне, першы феміністычны раман з моцнай і адважнай гераіняй і апошні вялікі тэкст пра шалёную апантанасць зямлёй. Гэты твор тлумачыць, чаму беларусы такія, якія ёсць, і расказвае пра ключавы момант беларускай трагедыі: як і чаму гаспадар перастаў быць гаспадаром. А яшчэ гэта тэкст, дзе нарэшце з'яўляюцца эратычныя сцэны — вялікае свавольства для савецкай літаратуры! — ды ёсць любоўны трохкутнік ці чатырохкутнік, у вяршыні якога — зямля ля цагельні.

Іван Мележ: людзі, балота і зямля

Чалавечы выбар і спробы ўцячы ад гэтага выбару, вайна, дзе «свае» надзвычай хутка робяцца «чужымі», падзеі 30-ых гадоў ХХ стагоддзя, пра якія «нельга казаць» і пра якія Васіль Быкаў гаворыць адным з першых.
Дар'я Бялькевіч і Марына Казлоўская ў гэтым выпуску падкаста «Спіс на лета» размаўляюць пра самага вядомага беларускага пісьменніка, які паказвае чалавека як вельмі складаную сістэму і ставіць пытанні «Што такое чалавек перад знішчальнай сілай бесчалавечных абставін» і «Чаму і завошта?».
«Жураўліны крык», «Сотнікаў» («Ліквідацыя»), «Знак бяды», «Доўгая дарога дадому» — які з гэтых тэкстаў найважнейшы ў беларускай літаратуры, пры чым тут «Па што ідзеш, воўча» Евы Вежнавец, страх, віна, і дзе беларусы «накасячылі»?

Васіль Быкаў: «свае» супраць «сваіх»

Вершы Максіма Танка – паэзія дзіцячага здзіўлення і захаплення жыццём. Іронія і свабода, Дантэ і Майн Рыд, верлібры і хоку – гэты пісьменнік адчувае сябе сваім у садзе сусветнай культуры і прыўносіць у беларускую паэзію інтэлектуальнасць і дасціпнасць.
У дзясятым выпуску падкаста «Спіс на лета» выкладчыца Марына Казлоўская і паэтка Даша Бялькевіч абмяркоўваюць галоўнага падпольшчыка беларускай літаратуры. Чалавек, жыццё якога было поўнае радасці і рызыкі: падлеткам ён бярэ ўдзел у студэнцкіх хваляваннях у Заходняй Беларусі, некалькі разоў пераходзіць мяжу ў трыццатыя, трапляе на «Лукішкі», піша вершы, знаёміцца з будучымі нобелеўскімі лаўрэатамі, сустракае сваю Любоў, падрабляе почыркі і чытае Маякоўскага па-польску. Ён жа – чыноўнік пры надзвычай высокай пасадзе з трывожным чамаданчыкам у вітальні, які кпіць з графаманаў і смяецца з сябе самога, падарожнічае ад Японіі да Канады, піша смелыя верлібры, пяшчотныя эратычныя вершы, ратуе першую кнігу Алеся Разанава, вітае Незалежнасць Беларусі. 
Максім Танк пражыў амаль усё ХХ стагоддзе і змог зрабіць гэта па ўласных перакананнях. Яскравы, свавольны, па-дзіцячы радасны і мудры – гэты паэт дакладна варты вашай увагі.

Максім Танк: свабода, каханне і іронія

Іван Шамякін – адзін з самых чытаных і дакладна самы «масавы» беларускі пісьменнік, агульны наклад якога складае каля 25 мільёна асобнікаў. Ягоныя кнігі дакладна ёсць ці былі ў вас дома.
У новым выпуску падкаста «Спіс на лета» паэтка Дар'я Бялькевіч і выкладчыца Марына Казлоўская абмяркоўваюць раман «Сэрца на далоні». Гэта тэкст, напісаны ў часы адлігі, у якім гаворыцца пра вострыя важныя тэмы – але вельмі асцярожна. Таксама ў падкасце Даша і Марына размаўляюць пра жыццё аўтара і разважаць пра двухдумства, час і патрэбы чытача. 

Іван Шамякін і ідэальны герой: «Сэрца на далоні»

«Рабі нечаканае, рабі, як не бывае, рабі, як не робіць ніхто, – і тады пераможаш». Аўтар гэтых слоў іх здзейсніў: чалавек не сваёй эпохі, адзін, як камар пасярод варожага мора, дзёрзкі і надзвычай таленавіты, ён расказаў беларусам пра іх гісторыю, цалкам перагарнуў нацыянальны міф, стварыў першы гістарычны дэтэктыў і першую постмадэрнісцкую аповесць і паспрыяў незалежнасці Беларусі. Пісьменнік, які змяняе свядомасць, самы любімы і важны для беларусаў. Яго творы чытаюць за адну ноч, а кніжкі крадуць з бібліятэк. 
У апошнім выпуску падкаста «Спіс на лета» Марына Казлоўская і Дар'я Бялькевіч размаўляюць пра Уладзіміра Караткевіча, яго творы «Дзікае паляванне караля Стаха», «Ладдзя Роспачы», «Каласы пад сярпом тваім», а таксама пра раскошу любіць гэтую зямлю і шукаць мора. 
Гэты выпуск можна не толькі паслухаць як падкаст, але і паглядзець відэа на нашым youtube.

Уладзімір Караткевіч  і парушэнне правілаў. Дзікае паляванне караля Стаха, Ладдзя Роспачы, Каласы пад сярпом тваім

Падкаст пра беларускую класіку, якую табе нарэшце захочацца прачытаць

Спіс на лета

Нацыянальны мастацкі музей

Мінск

Беларускі паэт, празаік, драматург, крытык, публіцыст, перакладчык, педагог, грамадскі дзеяч. Класік беларускай літаратуры, адзін з заснавальнікаў сучаснай беларускай літаратуры і літаратурнай мовы. Сапраўднае імя – Канстанцін Міцкевіч.

Якуб Колас

1882–1956

Літаратура

XV стагоддзе

На сувязі! Ажыўляем Вір!

А ці магу я яшчэ і абнавіць ужо апублікаванае?

А ці магу дадаць выяву?

Нібыта магу. Але нічога не з'яўляецца. А цяпер з'явілася!

А сёння я дадаю да матэрыяла "падкаст".

Кожны беларус выдатна валодае рускай мовай. Дык нашто нам тады пераклады Пушкіна і чаму іх стваралі ў 1930-я?

Беларусь

СССР

БССР

Беларускі паэт, крытык, перакладчык. Сапраўднае імя – Аляксандр Дайлідовіч.

Алесь Дудар

1904–1937

Беларускі паэт, драматург, перакладчык, класік беларускай літаратуры, адзін з заснавальнікаў новай беларускай літаратуры і літаратурнай мовы. Сапраўднае імя – Іван Луцэвіч.

Янка Купала

1882–1942

Аляксандр Пушкін

1799–1837

1930-я

ХІХ стагоддзе 

Пытанне, ці варта перакладаць Пушкіна на якую-небудзь мову, сёння перад літаратарамі не павінна стаяць. Пушкін – гэта чалавек, які ўяўляе сабой феномен, які ёсць у кожнай літаратуры. Пушкін – гэта чалавек, які завяршыў, абагульніў адзін літаратурны этап, адну літаратурную эпоху і распачаў новую. Пушкін – гэта чалавек, які рэфармаваў састарэлую мову і нарадзіў новую, тую, на якой стваралася літаратура цягам двухсот гадоў і ствараецца яшчэ і па сёння, бо па сёння, калі мы пішам і размаўляем па-руску, мы пішам і размаўляем на мове Пушкіна.

Калі паўстае пытанне, ці трэба перакладаць Пушкіна для беларусаў (кожны з нас валодае рускай мовай, і няма ніякіх праблем прачытаць «Яўгена Анегіна» на мове арыгіналу), то трэба разумець, што пытанне перакладу Пушкіна – гэта пытанне найперш не для чытача, а для літаратуры. Калі літаратура дазваляе сабе мець якасны пераклад пушкінскіх твораў, гэта азначае, што літаратура і мова ўжо дасягнулі пэўнай ступені развіцця. Гэта значыць, што яны маюць досыць развітую сістэму лексічных адзінак, паэтычных сродкаў, выдатных майстроў слова, маюць людзей, якія прайшлі ўжо ўвесь той шлях, які прайшоў Пушкін, і якія маюць права перапрацоўваць ягоную спадчыну.

Беларуская літаратура ўзялася за Пушкіна ўжо на пачатку ХХ стагоддзя. Самая маштабная дзяржаўная акцыя па перакладах планавалася на 1937 год, бо гэта былі ўгодкі са смерці паэта. Рыхтавацца пачалі з трыццаць пятага года. Ва ўсіх братніх рэспубліках Савецкага Саюза былі створаныя адмысловыя камісіі, якія павінны былі займацца перакладам спадчыны Пушкіна на нацыянальныя мовы і падрыхтоўкай мерапрыемстваў. У гэтай акцыі было больш палітыкі, чым культуры. Удзел у такіх мерапрыемствах станавіўся абавязковым, асабістае жаданне не ўлічвалася. І імя Пушкіна, на жаль, стала сцягам у гэтым працэсе.

Для беларускіх літаратараў галоўным было тое, што, дзякуючы дзяржзаказу на пераклады, яны ў трыццаць пятым годзе атрымлівалі магчымасць сказаць тое, што ім хацелася, няхай нават і чужым голасам. Трыццаць пяты год – гэта вельмі цяжкі год для літаратараў: ужо прайшлі дзве маштабныя чысткі ў трыццатым і трыццаць пятым гадах, літаратурны авангард у высылцы, самыя яркія «нацыяналісты», беларуская інтэлігенцыя, пастраляныя ў трыццаць пятым. Пісьменнікі, згуртаваныя ў Саюз пісьменнікаў у трыццаць чацвёртым годзе, – гэта ўжо цалкам «государевы» людзі. Купала ўжо спрабаваў здзейсніць самагубства, Дудар нядаўна вярнуўся з высылкі, усе застрашаныя, пісаць тое, што хочацца, немагчыма. І тут – спадчына Пушкіна, чалавека, які ўсё сваё жыццё правёў у супрацьстаянні з уладай: то ў змаганні, то ў кампрамісах. Пушкін пакінуў неверагодны аб’ём паэтычнай рэфлексіі на тэмы «чалавек і ўлада», «чалавек і цар», «чалавек і воля», «воля і доля». І таму для нашых паэтаў гэта была своеасаблівая творчая палёгка – яны маглі пра гэта пісаць, хаця б перакладаючы Пушкіна.

Янка Купала, які ўзначаліў камісію, размеркаваў творы Пушкіна, якія трэба было перакладаць, сярод тых паэтаў, якім ён давярае. Сабе ён выбірае «Меднага конніка». Выбар невыпадковы. «Медны коннік» – самы знакаміты пушкінскі твор на тэму чалавека і ўлады. Для Купалы гэта вельмі балючая і важная тэма. Аднаму з самых натхнёных лірыкаў, Тодару Кляшторнаму, Купала даручае «Каменнага госця» – маленькую трагедыю, у якой чалавек эмацыянальны, лірычны, эстэтычна адораны, кідае выклік сістэме, увасобленай у вобразе каменнага госця. Сур’ёзны Глебка атрымлівае «Барыса Гадунова» – роздум на тэму ўлады. Эмацыянальны Мікола Хведаровіч атрымлівае заказ на пераклад «Бахчысарайскага фантана» – рамантычнай, узнёслай гісторыі пра любоў да радзімы, любоў да свайго. Аркадзь Куляшоў, вельмі малады, амбітны хлопец, – канешне, ён бы ўзяўся за нешта характэрна пушкінскае, сапраўды залатое. Але Купала дае яму «Цыганаў» – расповед пра тое, як чалавек выбірае паміж свабодай і адказнасцю за гэтую свабоду. Кузьма Чорны, наш выбітны празаік, бярэцца за «Аповесці Белкіна» і «Дуброўскага». А «Яўгена Анегіна» – галоўны пушкінскі твор, перліну ягонай спадчыны, найскладанейшую паэтычную рэч, – Купала даручае Алесю Дудару, чалавеку, чыя адукацыя дазваляе ўзяцца за такі твор, і які валодае менавіта той культурай верша, якая патрэбная для перакладу пушкінскіх радкоў.

Гэта трыццаць пяты год. Паэты з розным імпэтам і з рознымі падыходамі бяруцца за пераклады. У «Літаратуры і мастацтве» за трыццаць шосты год ёсць артыкул, дзе крытык піша, што беларускія пісьменнікі вельмі дрэнна перакладаюць Пушкіна: «Мы чакаем ад іх перакладаў, да трыццаць сёмага года пераклады павінны быць выдадзеныя, а здалі свае пераклады ў „Галоўліт“ толькі Дудар і Кляшторны». Астатнія яшчэ не ўзяліся за справу. А Алесь Дудар сапраўды ўсе восем глаў «Яўгена Анегіна» перакладае да трыццаць шостага года.

У лютым трыццаць шостага адбываецца неверагодная імпрэза: Дудар на сцэне Дома пісьменнікаў, на Савецкай 68, чытае «Яўгена Анегіна». Прывозяць мікрафоны, рэпрадуктары, выносяць іх на вуліцу. І «Анегін» па-беларуску гучыць на ўвесь Менск. А кожнаму ж вядомая анегінская страфа, пяцістопны ямб, і ўсе бягуць да Дома пісьменнікаў слухаць «Анегіна» па-беларуску. Момант славы і для паэта, і для мовы, і для спадчыны Пушкіна.

Фрагмент з перакладу ліста Таццяны Анегіну

Трыццаць сёмы год стаў фатальным не толькі для Пушкіна. Ён фатальны для нашай літаратуры. У кастрычніку мы страцім 108 чалавек у выніку курапацкага, напэўна, расстрэлу. 108 чалавек знікнуць з беларускай культуры назаўсёды. Сярод тых пушкінскіх кніг, якія выйдуць па-беларуску, не будзе «Яўгена Анегіна», не будзе «Каменнага госця». Пераклад «Станцыйнага наглядчыка» выйдзе без прозвішча перакладчыка. У перакладзе «Бахчысарайскага фантана» будзе замазана белай фарбай прозвішча Хведаровіча. Стагоддзе смерці Пушкіна беларуская літаратура будзе сустракаць скрываўленай, знясіленай, амаль знішчанай. Гэта таксама сімвалічна, гэта таксама неяк па-пушкінску –  неверагодная чалавечая і культурная трагедыя. Але літаратура ўсё ж вернецца. І вернецца да нас, і будзе сапраўды нашай, беларускай ужо спадчынай пушкінскае слова, перакладзенае нашымі выдатнымі творцамі.

Нашто перакладаць Пушкіна?

Даследчыца і пісьменніца Ганна Севярынец распавядае пра легендарную навучальную ўстанову, якую так і не ўдалося знішчыць дарэшты.

Гісторыя

1920-я

XX стагоддзе

На Беларусі было тры легендарныя навучальныя ўстановы. Віленскі ўніверсітэт, калыска Яна Чачота, Адама Міцкевіча і Тамаша Зана, філаматаў і філарэтаў, а таксама паўстання 1831 года. Горы-Горацкая акадэмія, якая ўзгадавала Кастуся Вераніцына, аўтара «Тараса на Парнасе», і нарадзіла амаль увесь студэнцкі фальклор пачатку стагоддзя, і – Белпедтэхнікум.

Гэта быў наш Царскасельскі ліцэй – унікальнае месца, у якім з небывалым імпэтам і неверагоднай якасцю гатаваліся нацыянальныя кадры. Тут выкладалі Якуб Колас, Мікола Байкоў, Яўхім Кіпель, Уладзімір Тэраўскі, Міхась Грамыка, Язэп Лёсік, Міхайла Піятуховіч, Юльян Дрэйзін – выбітныя творцы і навукоўцы беларускага Адраджэння. Тут адначасова вучыліся Паўлюк Трус, Пятро Глебка, Максім Лужанін, Андрэй Александровіч, Зіна Бандарына, Наталля Вішнеўская, Алесь Якімовіч, Сяргей Серада-Дарожны, Змітрок Астапенка, Валер Маракоў, Лукаш Калюга – малады буйны цвет новай беларускай літаратуры.

Выпускнік Белпедтэхнікума – гэта было званне. Спачатку ганаровае, а потым, напрыканцы дваццатых, – небяспечнае. З Белпедтэхнікуму? Ага! Значыцца, нацдэм. Леанід Маракоў распачаў даследаванне Белпедтэхнікума менавіта з расстрэльных спраў 1937 года – заўважыў, што сярод «нацдэмаў» чамусьці вельмі многа тых, хто скончыў Белпедтэхнікум. Адтуль мы ведаем найбольш, з тых расстрэльных спраў, бо архіў легендарнай установы, канешне ж, не захаваўся.

А ў «Маладняку» за 1925 год была надрукаваная цэлая паэма, прысвечаная МБПТ: студэнт Алесь Якімовіч уславіў альма-матэр ва ўзнёслых вершах. Усё знікла, а вершы – жывыя. Вершы і памяць. Тое, што застанецца назаўсёды.

Белпедтэхнікум – alma mater паэтаў 1920‑ых

Імя Алеся Дудара адносна нядаўна вярнулася да шырокай публікі – у асноўным дзякуючы намаганням даследчыцы Ганны Севярынец. У гэтай лекцыі яна адкрывае малавядомыя дагэтуль бакі асобы і творчасці неўтаймаванага маладнякоўца – паэта, крытыка і перакладчыка.

Беларускі паэт, празаік, перакладчык, мовазнаўца і літаратурны крытык.

Уладзімір Дубоўка

1900–1976

Алесь Аляксандравіч Дайлідовіч увайшоў у беларускую літаратуру пад псеўданімам Алесь Дудар, а ў гісторыю крытыкі – пад псеўданімам Тодар Глыбоцкі. Калі мы звернемся да фактаў, якія прынята ўносіць у энцыклапедыі, то можна згадаць, што Алесь Дудар – адзін з шасці арганізатараў легендарнага «Маладняка», адзін са стваральнікаў маладой беларускай літаратуры, першы беларускі крытык, які выдаў кнігу сваіх артыкулаў, першы беларускі перакладчык «Фаўста» Гётэ, «Атэла» Шэкспіра, «Яўгенія Анегіна» Пушкіна.

Але адкуль узяўся ў яго паэтычны талент, неверагодная культура верша? У яго адзін год адукацыі ў мінскай гімназіі, адзін – у тамбоўскай гімназіі, потым – вайна, эвакуацыя, польская акупацыя. Пасля ён вучыўся ў Якуба Коласа разам з Александровічам ды Глебкам, хадзіў да Коласа на курсы беларусазнаўства – і быў першым сярод яго вучняў. Талент Алеся Дудара высока ставіў Янка Купала.

Алесь Дудар прыйшоў у паэзію ў 17 год. Паўтара года ён быў акцёрам вандроўнага тэатра Уладзіслава Галубка. Гэта быў калектыў людзей, якія пешшу вандравалі па ўсёй Беларусі з яскравымі народнымі спектаклямі. Алесь Дудар прыходзіць у літаратуру менавіта праз гэты вандроўны тэатр. Амаль адразу яго запрашаюць кіраваць аддзелам паэзіі ў «Савецкую Беларусь», ён становіцца адным з родапачынальнікаў «Маладняка», засноўвае яго віцебскую філію, менскую філію, полацкую філію. Яго запрашалі на пасаду рэдактара ў «Маладняк», яго запрашалі адказным сакратаром у гэты часопіс. Ні на адной пасадзе Алесь Дудар не затрымліваецца. Адам Бабарэка пісаў пра яго, што гэта быў «такі тып бесклапотніка».

Крытыкі, якія сачылі за Алесем Дударом, адзначалі, што гэта паэт у першую чаргу неверагоднай шчырасці. Калі Дудар напісаў верш «Пасеклі край наш папалам...» – контррэвалюцыйны, яркі твор, – ён усім яго паказваў. Алеся Дудара нават палічылі правакатарам.

Як вельмі эмацыянальны чалавек Алесь Дудар аказваўся ўдзельнікам літаральна кожнага літаратурнага антыпартыйнага скандалу. «Ліст трох» падпісваюць Міхась Зарэцкі, Андрэй Александровіч і Алесь Дудар. Прычым Зарэцкага і Александровіча вельмі хутка «зламалі». Праз некалькі дзён яны апублікавалі абвяржэнне ў той жа «Савецкай Беларусі». Дудара ламалі на дзень больш. Тэатральная дыскусія – значыць, там Дудар. Нацдэмаўскія выступы ў прэсе – значыць, там Дудар. Не таму, што ён быў «вораг», а проста гэта быў чалавек, які не ўмеў быць асцярожным.

Адначасова Дудар быў вельмі мяккі. Ім было вельмі лёгка маніпуляваць, таму як крытык Тодар Глыбоцкі ён сёння мае сумнеўную славу. Ён удзельнічаў у кампаніі супраць нацдэму, хаця сам быў першы нацдэм сярод усіх магчымых, ён удзельнічаў у кампаніях супраць Уладзіміра Дубоўкі, супраць Адама Бабарэкі, таму што ён у той час знаходзіўся пад уплывам Цішкі Гартнага. Гэта быў менавіта такі тып чалавека – «вечнага падлетка», які давярае тым, каго лічыць вартым павагі. Напэўна, з такіх людзей потым вырастаюць сур’ёзныя хлопцы, якія ўжо разумеюць сваё месца ў свеце, разумеюць, што трэба рабіць. А Дудар быў расстраляны ў 32. Ён проста не паспеў стаць дарослым.

Адкуль узялася ў Алеся Дудара яго неверагодная лінгвістычная адоранасць? Ён перакладаў з французскай, з нямецкай, з англійскай, з польскай, з рускай моў. Доўгі час лічылася, што перакладаў ён з рускіх падрадкоўнікаў альбо наогул з рускіх перакладаў. Напрыклад, бярэ пераклад «Фаўста» Пастарнака і з яго перакладае на беларускую мову. Але на сённяшні дзень ужо ёсць дадзеныя экспертаў, што Дудар перакладаў з арыгіналаў. Ён сышоў з першага ж курса БДУ ў выніку скандалу, не меў універсітэцкай адукацыі. Яго неверагодная бібліятэка, на якую ішла траціна ганарару, налічвала больш за тысячу тамоў. Тое, што ён пакінуў: яго пераклад «Анегіна», яго вершы, яго проза – гэта якраз і ёсць ягоная вартасць.

Іншага такога паэта ў беларускай літаратуры мы не ведаем. 80 год у нас не было магчымасці да гэтага далучыцца. І зараз, калі гэтая магчымасць ёсць, ёй трэба карыстацца.

Алесь Дудар – вяртанне генія?

Паэт, празаік, перакладчык, мовазнаўца, які на 27 гадоў быў выкраслены з літаратуры. 


1960-я

Калі ўзнікне ідэя зняць беларускі нацыянальны блокбастар, героем гэтай стужкі стане Уладзімір Дубоўка. Напэўна, больш адпаведнай асобы ў нас на сёння няма. Дубоўка – класік айчыннай літаратуры, паэт, празаік, перакладчык, мовазнаўца. Але пра мовазнаўцаў не здымаюць фільмы.

Уладзімір Дубоўка. 1925 год.

Ён меў незвычайны лёс: хлопец з падвіленскай вёскі Манькавічы, апынуўшыся ў Маскве, стаў студэнтам Вышэйшага літаратурна-мастацкага інстытута імя Валерыя Брусава, пасля сакратаром кабінета паэтыкі пры ім, быў улюбёным вучнем Брусава. Дубоўка быў супрацоўнікам першага пастпрэдства БССР пры ўрадзе РСФСР, 10 гадоў адпрацаваў у Крамлі, ва ўрадавых кабінетах.

З 1930 года Уладзімір Дубоўка быў выключаны з гісторыі літаратуры на 27 гадоў. Ён мае чатыры судовыя выракі, тры высылкі, адзін лагерны тэрмін. Гэта адзіны з паэтаў свету, які пасля такой паўзы вяртаецца ў літаратуру. Прычым вяртаецца ў літаратурны авангард чалавекам, які, маючы амаль 60 гадоў, здольны заняць у літаратуры першае месца. Вяртаецца і перакладае санеты Шэкспіра.

Уладзімір Дубоўка стаў легендай яшчэ пры жыцці. Напрыканцы 1950-х гадоў, калі ён вяртаўся, па ўсім Менску ішла пагалоска: «Дубоўка вярнуўся!». З тых, каго выслалі ў 1930-х, вярнуўся толькі Дубоўка, застаўшыся незламаным. Гэта было вельмі важна, таму што у 1930-я гады менавіта Дубоўка быў паэтам, які фарміраваў літаратурны трэнд, абагульняў папярэдніх літаратараў і распачынаў новую эпоху. Янка Купала аднойчы публічна сказаў яму, маладому на той момант паэту: «Ты – Пушкін, я перад табой толькі Дзяржавін».

Кнігі Дубоўкі былі знішчаныя з бібліятэк, у тым ліку і прыватных, ліквідаваныя са школ. Людзі баяліся хаваць у сябе зборнікі Дубоўкі. Датуль яго кнігі былі амаль у кожным доме, бо папулярнасць Дубоўкі сярод беларускіх чытачоў можна параўнаць з папулярнасцю Ясеніна ў Расіі.

Нягледзячы на 27 гадоў, праведзеных у пакутах, у маўчанні, ва ўмовах, у якіх шмат людзей зламалася, Дубоўка застаўся чалавекам найвышэйшых маральных якасцяў. Гэта амаль адзіны беларускі паэт таго часу, якому немагчыма прад’явіць абвінавачванняў. Дубоўка пад катаваннямі не напісаў ніводнага даносу, паклёпу, ніводнага слова, якое магло б каму-небудзь пашкодзіць. Хаця ў яго былі ворагі, людзі, якіх ён вельмі не любіў, да якіх ставіўся без павагі. Напрыклад, вельмі складанымі былі адносіны з Цішкам Гартным. І калі Гартнага пераследавалі падчас судовага працэсу 1937 года, у Дубоўкі папрасілі напісаць на яго якую-небудзь паперу. Але Дубоўка адмовіўся, хаця ведаў, якія наступствы магло мець такое рашэнне.

Уладзімір Дубоўка з сынам Альгердам і маці ў высылцы ў Чабаксарах. 1935 год.

Лагерны тэрмін Дубоўкі доўжыўся дзесяць гадоў – з 1937 па 1947. Гэта былі самыя страшныя гады ў сталінскіх лагерах, бо з пачаткам вайны ў 1941 годзе зэкаў перасталі карміць, яны павінны былі самі здабываць сабе ежу. Людзі, якія былі з Дубоўкам у лагеры ў Бірабіджане, казалі, што побач з ім лёгка было застацца чалавекам, таму што ён патрабаваў, напрыклад, чысціць зубы кожную раніцу. Умывацца. Мыць рукі. Заставацца чалавекам нават у дробязях.

Перажыты лёс адлюстраваны ў паэзіі Дубоўкі. Чытаць вершы можна па-рознаму, маючы пры гэтым розныя мэты. Але калі гаворка ідзе пра тое, што мы як нацыя павінны мець унутраны стрыжань, падмурак, на якім мы стаім, нейкую зямлю пад нагамі, то гэтай цвёрдай зямлёй, якая ніколі не здрадзіць, можна назваць творчасць Уладзіміра Дубоўкі.