ZRAMY. Маладыя паэты Беларусі і іх вершы: партрэт пакалення.

«Я ствараю попел дваццаць чатыры гадзіны.
Попел не пахне газам.
Попел пахне перспектывамі й поспехам.»

Ганна Комар: Мемарыял

ZRAMY. Маладыя паэты Беларусі і іх вершы: партрэт пакалення.

«навучы дождж маўчаць
час не рухацца
жывёлу не бегчы
ад смерці»

Павал Капанскі: Настаўнік

ZRAMY. Молодые поэты Беларуси и их стихи: портрет поколения.

Слово моё, 
семицветик, 
лети далече: 
в безалфавитье, 
безмолвие, 
бесконечность — 
и намекни, 
кто хранил этот мир до Речи!.. 

Даниил Арианов  «антинимб»

ZRAMY. Маладыя паэты Беларусі і іх вершы: партрэт пакалення.

«малая ведае напамяць ваду — 
лезе купацца ў восеньскую навальніцу,
маланка кап’ём кладзецца ў яе руку.»

Дар'я Бялькевіч: Яна

ZRAMY. Маладыя паэты Беларусі і іх вершы: партрэт пакалення.


« — Не абыходзіцца. Зноў ты i я ўдваiх.
Буду патрэбна — то скочыш за белым трусам.

— Трусом себя признаю и опять по-русски
ставлю ненужную кропку над буквой "i". »

Іона Флінт: Алисы

ZRAMY. Маладыя паэты Беларусі і іх вершы: партрэт пакалення.

«Па-над стрэхамі гойсае птушка Рух
Ненадзейная бы мангальфьер у палёце
Слота. Дзіравае рэха соцень
Тых, хто змяняе асфальт на брук.»

Павал Дарохін: Знянацку

ZRAMY. Маладыя паэты Беларусі і іх вершы: партрэт пакалення.

«А хто ж гэта сядзіць? Побач кат і ахвяра, і следчы… 
А хто ж гэта ляціць, перагнуўшыся цераз парэнчы? 
А хто ж гэта за спінай стаіць у накрухмаленым фрэнчы? 
А хто ж гэта ад болю ў грудзёх у адзіноце канае і енчыць? »


Віталь Мурашкевіч: На балконе

Я, чалавек вялікага лесу,
Гляджу на людзей вялікай ракі.
Людзей асцярожнага цуду, які ліецца ў прасторы.

Марыя Бадзей: «‎Я, чалавек вялікага лесу»

І з усіх вобразаў
сусветнай гісторыі
мы выбралі сабе
малюскаў,
якіх трэба
біць аб камяні,
каб яны раскрыліся.

Крысціна Бандурына: Малюскі

ZRAMY. Маладыя паэты Беларусі і іх вершы: партрэт пакалення.

Радзіма з акцэнтамі Родины
Вучыла маўчаць мяне з садзіку.
Хрыстос прызямліўся ў Гародні,
Але толькі для перасадкі.

Антон Саладоўнікаў: «‎Радзіма з акцэнтамі Родины»

ZRAMY. Молодые поэты Беларуси и их стихи: портрет поколения.

Горит астероидный пояс.
Наш путь – бесконечный поезд
Насквозь перекрыт дверями.
Ко всем подбирать ключи.
Не то, чтобы нас учили.
Не то, чтобы мы смирялись.

Симора: See more

но вся эта техника
танки
ползущие по больному телу проспекта
военные в форме
как символ мужественности
и патриархата
пусть маршируют
где-нибудь в других местах

Артур Комаровский: парад, который я одобряю

Адлюстроўвае час толькі шэраг кружэлак, дыскі,
яндэкс-музыкі сховішча, шосты з пяці альбом.
Там, дзе рамкаю скончыўся мой Кандынскі,
пачынаецца Клерамбо.

Марына Юрчык: «Дамінуючая крывая‎»

ZRAMY. Маладыя паэты Беларусі і іх вершы: партрэт пакалення.

«тут і розьніца ў мовах — пытаньне з адказам, залежна ад працы снароўкі,
розьніца ў станах тлумачыцца фізікай, ї, ясна, здаровым сэнсам:
у прынцыпе, механізм працы вельмі нагадвае працу духоўкі,
праблема тут толькі адна — ня ты пячэш кексы.»

 Аляксей Грызунт: «‎апалі рукі на мяккае, бэжавае, ніжэй»

ZRAMY. Молодые поэты Беларуси и их стихи: портрет поколения.

«Этой ночью никто не спит. На площади всходят свечи
Тьма расцветает молитвой, руки в немом сцепленье
И только запах земли к утру становится резче
И воздух вот-вот прорежет колокол избавленья.»

Ханна Мананкова «‎Я вовсе не тот, кого вы хотели, кого вы ждали»

«утаропілася валошка
у зрэнку
і цягне
з адваротнага боку
дрыгву праз вочы
як хлеб прыкладваюць да стрэмкі»

Наста Шакунова: Валошкі

ZRAMY. Маладыя паэты Беларусі і іх вершы: партрэт пакалення.

«і буду спаць
пачышчанай рыбай,
бы перламутравую луску
прадаўшы.»

Ганна Шакель: «Разаб'е бэз вокны»

Маладыя паэты Беларусі і іх вершы: відэазрэз пакалення

ZRAMY

Саюз беларускіх пісьменнікаў

Стоп-кадр пакалення Беларусі 2020

Маладыя паэты

ZRAMY: партрэт сучаснай беларускай паэзіі

Literature

Poetry

Today

Belarus

апалі рукі на мяккае, бэжавае, ніжэй,

у белае, рэзкае, супраціўляльнае, у стазіс.

маятнік зломлены быў мэтэора тушэ

прыкладна ў месцы, дзе фраза гукаецца ў фразе.

прыкра ня ў месы часы скрэбсьці ногцям залоцьце,

у развагах, адкуль будзе суд, ад Пяруна ці Дзэўса -

прыкра їз лесу їсьці ї ніколі з яго ня выходзіць

у паўторы маўчаньня ў адказ на «куды ты падзеўся?»

першы ўдар — моцны, ён дробіць на цукар усю касмалоґію;

другі паказаў, што ї першы быў хІба што рэхам;

трэцяга жа ня было, бо ў чарзе зноў спрачаюцца Богі,

ї маланка штодзён, штохвіліну, ня можа стаць вехай.

а ў чаканьні ў першага тэмпература — пяшчынкі зьліваюцца ў кубік;

нумар два, аглухаючы, мямліць, што ёсьць толькі вечнасьць.

сьвятло розных вачэй пакрывае то самае месца налёту на зубе.

тут Бог — гэта любоў, ну а ґвалт — гэта пацешна!

тут і розьніца ў мовах — пытаньне з адказам, залежна ад працы снароўкі,

розьніца ў станах тлумачыцца фізікай, ї, ясна, здаровым сэнсам:

у прынцыпе, механізм працы вельмі нагадвае працу духоўкі,

праблема тут толькі адна — ня ты пячэш кексы.

ня ты прыязжаеш у горад, ня ты колеш вачыма фасады,

ня ты носам клюеш у машыне, што торыць на карце хады,

ня зьбіраеш карцінку, фасуючы кадры — манаду за манадай

ї што самае сумнае — з’язджаеш таксама ня ты.

з’язджае бязморфная жыжа пачуцьцяў, як можна сказаць, што з’язджае.

яна ясі хлеб, выстаўляючы слова сваім парасонам.

Твае рукі былі так блізка, я чуў як яны дрыжалі...